اور

اور مقدس دئ او په اور لوړه (سوګند) کيږي. د اور وژلو اصطلاح د قبيلې د تباه کېدلو مفهوم ور کوي. په لرغونو قبيلو کي به چي چپاوي يرغلونه کېدل، نو ډېر لوی زيان دا وو، چي اور به ئې ور مړ کړ. د اور وژلو پېښه ډېره درنه وه، ځکه په قبيلوي عرف کي يو چا ته د اور ور کول هم پر بد شګون نيول کيږي، نو کله به چي به ئې اور ووژل سو، نو د آوراګۍ سره به مخامخ سول. د ټاټوبي په معنی سره د (اوربل) کلمې رواج هم له دغه مفهوم سره بې اړيکي نه دئ. په پښتني قبيله کي اور ته په درنه سترګه ګوري. پر هغه ځای چي اور بل سوی وي، هلته ميتازي کول لويه ګناه ګڼي. اور د خبرتيا له پاره هم د يوې وسيلې په حيث استعماليږي. مثلاً د کلي پر سر پر يوه لوړ ځای همېشه لرګي ايږدي او يو سړی هم شاوخوا لاري څاري. که خطر پېښيږي، نو هغه دغه لرګيو ته اور ور اچوي او په دې ډول د قبيلې او کلي خلک خبريږي.